İnsan, okumasını bilenler için en anlamlı kitaptır. Ademoğlu kitabının içinde öyle cümleler kuruludur ki iç yüzü bir türlü idrak edilemeyen, anlaşılamayan çetrefilli konular basit 'kurgular' ile tahlil ediliverir...
Dün, o sahnelerden birine şahit oldum.
Türkiye'de insanların artık 'aynı çatı altında' tartışmaya tahammül edemeyip, birbirlerini sokakta kavgaya çağırmalarına şaşmamak gerektiğini, şahit olduğum bir kaç aksiyon sahnesi ve tek cümle idrak ettiriverdi... Asla yapılmaması gereken şeyi 'arzuluyordu' o cümle:
9-10 yaşlarında bir kız çocuğunun ağzından çıktı o tek cümle: Neden sen de ona bir tane vurmuyorsun?
Oflaya puflaya çıktığım yokuşu bitirip düze çıktığım anda, sokakta kurdukları taştan kaleler arasında futbol oynayan 7-8 yaşlarındaki 4-5 çocuk gördüm.
Çocuklardan bir tanesi diğerine çalım attığı anda diğeri onun bileğine sert bir tekme attı. Yediği çalımı hazmedemediği için mi yoksa topa niyet edip tutturamadığı için mi attı o tekmeyi, hiç bilmiyorum. Ama tekme oldukça sertti.
Tekmeyi yiyen çocuğun fiziği diğerinden daha iriydi. Önce bağırarak yere yattı ve bileğini tuttu bir süre. Sonra ağza alınmayacak okkalı bir küfür savurdu. Acısı dinmemiş olacak ki hışımla kalktı ve arkadaşının üzerine yürüyerek, 'bilerek attın sen o tekmeyi' diye bir yumruk savurdu.
Ben tam yumruğun savrulduğu an aralarından geçiyor ve çocuğun ayağında kırık olup olmadığını anlamaya çalışıyordum, yardım gerekebilir diye...
Yumruk atmak için ayağa kalıp rahatlıkla bir iki adım attığına göre sorun yoktu. 'Kazayla oldu oğlum' demesine rağmen yumruğu yiyen arkadaşı bir kaç adım uzağa kaçıp okkalı küfürlerle karşılık verdi yumruk atan arkadaşına...
Temkinli şekilde ağır ağır yürüyerek geçtim aralarından... Kavga yeniden nüksederse aralarına girip ayırmaya hazırdım ama sanırım buna gerek kalmayacaktı. Ortalık yatışmaya meyilli görünüyordu...
Tâ ki 100 metre kadar ileride bisikletin üzerinde olayı seyreden 9-10 yaşındaki kız bağırana kadar: 'Hasan, o yumruk atmadı mı sana, neden sen de ona bir tane vurmuyorsun?'...
Dönüp arkama bakmadım... Çünkü çocuklar birbirlerine bir kez daha daldıkları takdirde kavga onların olmaktan çıkacaktı... Tek umudum onların çocuk masumiyetiyle oyunlarına kaldıkları yerden devam etmeleriydi.
Yıllardır çocuklar yüzünden çıkan aileler arası kavgalarda işlenen cinayetleri haberleştiren birisi olarak aksini düşünmek bile istemiyordum...
Çok iyi biliyordum ki kavga eden aileler için 'yumruğun neden atıldığının' hiç bir önemi yoktu. O saatten sonra sadece 'aile onuru' söz konusuydu onlar için...
Yaşar İliksiz - Haber 7yasar.iliksiz@haber7.com
Kaynak : haber7.com