Biz hepimiz o gün cepheye koştuk,Biz hepimiz o gün bedence öldük, ama ruhça ölmedik. Şehidler ölmezdi. ..
Çanakkale’de biner biner, onbinler yüzbinler öldük. Ne yiyecek ekmeğimiz, ne giyecek çarığımız, ne su içecek mataramız vardı.
Bir tek imanımız vardı. “İman en büyük imkândır” dedik. ..
Bizi “Ölün!” komutuyla cepheye sürenlere, “Önce siz ölün!” demedik. Şimdiye kadar hep biz öldük, sıra sizde!” demedik. “Ben öleyim de, sen paşa keyfince yaşa, he mi? demedik.
Türk'üyle Kürdüyle, Lazıyla, Çerkeziyle, Arabıyla,Ölümün üstüne üstüne yürüdük göz kırpmadan. Ölüm üstümüze yürüdü, yaşımıza, başımıza, Geride bekleyen Anamıza,yarimize, yavuklumuza bakmadan.
Biz hepimiz o gün bedence öldük, ama ruhça ölmedik. Şehidler ölmezdi. “Bu da geçer inşallah dedik, sineye çektik.
Çanakkalede Zaferi Kazandık Düşmana geçit vermedik ama
Allah Allah.!
Bayrağı altında savaşıp öldüğümüz koca Osmanlı, gözümüzün içine baka baka gitti. Gözü arkada kaldı, gözümüz arkasında kaldı. Çığlığı cihanı tutan bir dev gibi göçtü.
Bu nasıl oldu Çanakkalede Zafer yazdık, 600 yıllık Osmanlı çınarını yok ettiler, Bu İHANET Üstelik, ihanet eden evlatlarının öz elleriyle. Elimiz kolumuz döküldü. Biz bunun için mi ölmüştük? Bilmedik ki, bizi ölüme sürenler, aslında Osmanlı’nın ipini çekmişler. Ölen biz değil, aslında Osmanlı’ymış. ..
Endülüs geldi aklımıza. “Hafazanallah!” çektik. Daha önce kaç kere ölüp dirildiğimizi hatırladık, teselli bulduk.
Meğer, Payitaht’ın üzerine çöken Hareket Ordusu. Hareket değil, hakaret, habaset ve felaket ordusuymuş. Yaktı, yıktı, kül etmişti İstanbul’u. “Hürriyet! Hürriyet!” diye tempo tutanların gözlerini faltaşı gibi açmıştı. Yağma ve talan hürriyeti getirdiler. Kapı tokmaklarına kadar soydular, soğana çevirdiler. ..
Bağrına saplanan baltaya, “sapı benden” diyen bir ana gibiydi İstanbul, 600 yıllık Osmanlı çınarının en cins meyvelerinden birini düşürdü dalından: Sultan II. Abdülhamid. Dersaadet’in üzerine düştü Sultan Abdülhamid’in laneti. ..
Bu lanetin, itihat ve terakkinin üç zehirli meyvesiydi Enver, Talat ve Cemal Paşalar Kanda bittiler, kanda büyüdüler, sonunda kanda boğuldular.Kendileri boğulsa ne gam. Koca bir Memalik-i Osmaniyye’yi de boğdular. ..
18 Mart Çanakkalede Biz hepimiz o gün kanadık Biz hepimiz o gün bedence öldük, ama ruhça ölmedik. Şehidler ölmezdi.,.
Çanakkaleden geçirtmedik düşmanı
Bir Zafer Böyle kazanıldı işte 18 Mart Çanakkale Zaferi böyle kazanıldı Kazanılmasına ama 600 yıllık Osmanlı çınarını yok ettiler, Bu İHANET Üstelik, ihanet eden evlatlarının öz elleriyle. Elimiz kolumuz döküldü. Biz bunun için mi ölmüştük? Bilmedik ki, bizi ölüme sürenler, aslında Osmanlı’nın ipini çekmişler. Ölen biz değil, aslında Osmanlı’ymış. ....
