Son günlerde ne yazık ki akrabalarımda olan vefatlar nedeni ile üzüntülü günler geçiriyorum, aslında sadece akrabalarımdaki değil tabii şehit haberleri ve bazı olumsuz olaylar sırf benim değil sizlerin de sinirini bozuyordur muhakkak.
8 Mart 1857 tarihinde ABD'nin New York kentinde 40.000 dokuma işçisi daha iyi çalışma koşulları istemiyle bir tekstil fabrikasında greve başlamış. Ancak polisin işçilere saldırması ve işçilerin fabrikaya kilitlenmesi, arkasından da çıkan yangında işçilerin fabrika önünde kurulan barikatlardan kaçamaması sonucunda 129 kadın işçi can vermiş. Böyle bir şey için gelin kutlama yapalım da demeyeceğim tabii ki.
Benim bahsetmek istediğim yukarıda da yazdığım gibi katıldığım 2 taziye ziyaretinde de eşlerinin ardından ağlayan bayanın sayıkladıkları. Biri sen bensiz hiç bir yere gitmezdin şimdi nereye diye ağlıyordu diğeri de kendime ağlamıyorum eşim toprağın altına girecek ve ben onu bir daha göremeyeceğim demeleri.
Bu iki acı dolu sayıklama beni düşüncelere attı.
Dedim ki kendime biz kadınlar hayatımıza, gönlümüze ardından ağlayabileceğimiz ya da tam tersi ardımızdan ağlayabilecek erkekleri değil ADAM'ları almalıyız.
Oğullarımıza önce kendimizi sevip saymaları için gerekli sevgiyi vermeliyiz, ileride o da evladına kendini sevdirmek saydırmak için çabalasın diye.
Yalnız bunun için biz annelere büyük görev düşüyor tabii ki.
Eşini çok sevmesini ve onun annesine değer vermeyi,
kız çocuğu olursa onu da aynı erkek çocuğuna gösterdiği özenle yetiştirmesini, kız kardeşe sahipse eğer onu her zaman koruyup kollamasını telkin etmeliyiz.
Bu şekilde annesine eşine kızına ve kız kardeşine saygılı ol diyerek yetiştirdiğimiz oğullarımız düzgün bireyler olarak büyüttüğümüz ERKEK çocuklarımız ADAM gibi ADAM olurlarsa kadın cinayetleri olmaz.
İşte o zaman hep birlikte tek bir gün değil her günümüz düğün bayram olur.
Kutlanacak çok güzel günler ve yazılar da buluşmak dileğimle..
Hoşça kalın hep mutlu kalın...
