Beklerken…
Yağmuru bekliyorum. Beklerken bekliyorum. Neyi beklediğimi bilmeden bekliyorum. Sadece bekliyorum. Belki kendiliğinden düzelir herşey, olamaz mı? Bir senenin bütün kötü günlerini, gerçekleştirilemeyen hayallerini, tutturulamayan hedeflerini bir sepetin içine koyup, 31 Aralık gecesi bir ümitle 1 Ocak gününün ilk dakikalarına taşıyan bir saflıkla bekliyorum. Sabahına baş ağrısı ve leş gibi bir ağız tadıyla uyanacağını unutup aynı sakızı çiğnemeye devam eden ümit tekerrürüne saplantılı bir saf gibi bekliyorum.
Daha çok beklerim farkındayım ama şu sıralar işime geliyor kayığın boşa çıkıp yalpalayarak süzülmesi. Suyun durulma ihtimali ile coşması ihtimali fen bilimlerini ilgilendiriyor. Benim umurumda değil. Sonucuna katlanmayı göze aldığım bir yolculuk riski bu. Yolda böyle kazalar olabilir nihayetinde. Yol bu, zamanı ve hali belirsizdir. O yüzden yağmuru bekliyorum balkonda kahvemi içerken kendime bu satırları yazıyorum vakit geçsin diye. Belki okumak ister yağmur damlalar halinde. Hiç belli olmaz rahmetin kimin üzerine ne zaman yağacağı. Mesele yer ve zaman değil zaten. Yağmurdan nasibin varsa ıslanırsın.
Her şey nasip. Belki olaylar böyle gelişmeseydi ki benimde serpilip büyümesinde geçmişten gelen katkılarım mevcuttur. Belki şu an yağmuru beklemezdim. Belki çok farklı şeyler yazardım güneşin ısıttığı bir gündüz vakti. Belki yazardım belki de aynı şeyleri yazardım. Keşke ve belki üzerine yazardım belki de. Bilinmez.
Kader dediğimiz çift kalemli senaryonun ihtimallerine dair bir liste yapmaya kalksaydım muhtemelen keşke ve belki kelimelerini lugatımdan çıkartırdım diye düşünüyorum. O kadar uzun uzadıya kafa yorulacak şeyler değil olmayan, olamayacak olan ihtimaller. O yüzden keşke ve belki kelimeleri daha pratik geliyor bana. Şu an ne geçmişin ihtimallerini iyimser halleriyle düşünmek istiyorum ne de keşkeli, belkili cümleler kurmak. Sadece bekliyorum. Kahve bitti. Sigara söndü. Yağmur gelmedi. Bekliyorum. Beklemeye değmez mi?