Sadece Beş Dakika..!

Adını andığım zaman, nerede görürsem göreyim ismini veya bahsi nerede geçerse geçsin hep aynı görüntü gelir aklıma. Güneşli bir öğleden sonrasıdır zaman, çay bahçesinde ağaçların gölgesinin altında hafif bir rüzgar eser ve tek başıma bir masada otururken görürüm kendimi. Yapraklar hafifçe sallanırlar. Bilmem artık bana mı bu cilvelenmeleri veya denize mi nazire yaparlar kökleri toprakta olduğu için. Alabildiğine mavilik var gözümün önünde ve bir elimde çay bardağı ile tadını çıkartıyorum sahil manzarasının. Çay bahçesinde farklı demlerde çay içip sohbet edenleri dinliyorum. Her bardaktaki dem miktarı gibi farklı farklı konular anlatır insanlar birbirlerine. Laf dinlemeyi sevdiğimden değil canım benim ki tamamen kulağımın haylazlığı. Sahil boyunca yürüyen ve o esnada kaderin önüme çıkarttığı ve yüzlerini görmemi istediği insanları seyrediyorum. Şairin gönlü genişmiş koca İstanbul'u tek başına dinlemiş. Ben daha minimalist düşünüyorum veya gücüm sadece bu kadarına yetiyor veya şair olmadığımdan olsa gerek Büyükçekmece yetiyor bana kendimi düşünmek istediğimde.

Yanlış hatırlamıyorsam 1992 yılında ilk kez gelmiştim. Liseden arkadaşım Ali yeni taşınmıştı o yıllarda. O yıllarda da uzak bir yerdi bizim için. Ulaşım imkanı zordu. Sabah erken gidip akşamüstü ayrılman gerekirdi bütün keyfini bırakarak. Gerçi biz ergenliğin verdiği hızla zamanın ve imkanların yetersizliği arasında ki çılgın eşitsizliği bir şekilde keyif alma imkanına çevirebiliyorduk. Şimdi isteseniz imkanı yok uğraşmam. Her şey vaktinde güzel. Her şey gençlikte güzel. Neyse ki Büyükçekmece ziyaretlerim bırakamadığım alışkanlıklarımdan birisi benim için. Hala keyif aldığım bir alışkanlık.

Sahilde oturup çay içmek başta pahalı bir eylem gibi görünebilir. Çayın bardağı olmuş bilmem kaç lira. Ortalama her yarım saatte bir bardak çaydan hesaplasan… Her halükarda psikolog terapisinden daha ucuza gelir ki manzara bedeli alınmamakta. Keyif. Keyif için bir çuval para öderiz de gerçekten keyif alabilir miyiz? Keyif nasıl bir şeydir bilir miyiz? Sahilde çay içmenin sessizliği ile tefekküre dalmadır benim için keyif. Bilirim ki o an, o kendini bulma hali o muhteşem iç sessizliği her şeyi anlatır Allah'a. Sitem veya şikayet değil tabii ki, bu bir dertleşme halidir benim için o sahilde. Camide dua ederken aldığım keyif ve huzur gibi aynı his dolar avuçlarımın içine. Şükrederim.

Çocukluk arkadaşım Burak ve liseden arkadaşım Ali. Senelerdir otururlar Büyükçekmecede. Senelerdir söylenirim bende. Burada oturup her akşam bu sahile nasıl olur da gelmezsiniz diye. İşten, yemekten, derslerden, çabuk geçen zamandan serzeniş ederler. Bahane mi? Hayatını ev ve iş arasında sıkıştırmayı zorunluluktan da olsa tercih eden biz değil miyiz? Kendi kendimize daralttığımız çemberde bir acil hava çıkışı bulundurmayı beceremiyorsak eğer içine sıkıştığımız bu çember başarılarla ve parayla dolu olsa ne olur ki? Bu durumda para ve iş çemberi genişletmez, bir hava koridoru açmaz aksine çemberi daraltır.

Bir bardak çay ile sahilde ayırabileceğimiz beş dakikayı günün telaşı içinde kendimize çok görürsek eğer bize kimse bu imkanı tanımaz. İnsanların istekleri sınırsızdır ve herkesin işi daima bir diğerinden daha acil ve önemlidir. Kimin işi öyle değil ki?

Bilemiyorum belki çocukluğumdan beri hep böylesine alışığım ben. Koca Mustafa Paşa'da otururken haftada iki veya üç kez muhakkak Samatya sahiline inerdik. Bütün bir yazı Yalova'da geçirirdik. Deniz kenarında manzara ve çay benim en büyük keyfim olmuştur her daim. Herhangi bir mekanda çok oturmaya alışık olmayan bünyem sadece deniz kenarında iyotlu havayı koklayınca sakinleşir. Bağımlılık sanırım veya çocukluğa sıkı sıkı sarılmak. Ama ille de bir şeye sarılmak. Çocukluğa, hatıralara, kaleme. Umut bize hangi nesne veya şey olarak görünürse ona sarılmak. Asıl mesele umutsuz kalıp kaybolmamak. Sahilde bir bardak çay ve deniz manzarası ile kendini bulmak.

Bülent Ortaçgil'in şarkısında söylediği gibi "beş dakika her şeyi anlatmak, denize doğru"