Sussak… Susabilsek...
Hiç düşündünüz mü..?
Sürekli birbirimizi yargılıyoruz, peki neden?
Fiziğimiz, davranış biçimlerimiz,
yaşadıklarımız, hep birbirimize malzeme.
Hâlbuki kitap okurken, film seyrederken, bize en ters olan karakterleri sevebiliyor, yaşadığı tüm olaylarda hak verecek kadar yumuşak kalpli olabiliyoruz. Çünkü ne yaparlarsa yapsınlar bir nedenleri var, duyguları var ve yazar bize bunu, bir safın bile anlayacağı şekilde gösteriyor.
Diyor ki, evet yaptı, ama bir sor, niye yaptı?
Kötü bir çocukluk geçirdi.
Aldatıldı, aşağılandı.
Parasız kaldı, sevilmedi.....
Ve çok üzüldü, öyle ki zorunda kaldı.
Bak, yalnız kaldığı zamanlardaki acılarını sen de gördün.
Hem onun iyi taraflarıda var.
Kimsesiz çocuklara yardım eder, açları doyurur, ezan sesinde dua eder.
Ve gözyaşları var yalnız kaldığı zamanlarda ağlar;
Yani kimse bütünüyle kötü değil der.
Ve biz de ikna olup severiz.
Kahraman'a tüm yaptıklarına rağmen hak verecek yönler buluruz.
Oysa hayatın içinde, bir film karakterine tanıdığımız süreyi birbirimize tanımıyoruz. Sıradan hayatlarımızı renklendirecek malzeme yapıp, küçük dünyamızın dışında kalanları av yapıyoruz. Karnımız doyana, iştahımız kapanana kadar bir başka yaşamla doyum sağlıyoruz. Suratımızı ekşiterek, birilerini sevmeyerek, anlamaya çalışmayarak ömrümüzü geçiriyoruz. Başka yaşamlara takılarak, kendimizden çalıyoruz.
Peki yapamaz mıyız yargıdan, en azından konuşmadan önce biraz olsun farklı yönlerden bakamaz mıyız?
Ağzımıza geldikçe, sussak,
Vardır bir hikayesi desek, ben tokum,
yolum kendime, yoluma çıkanın da bir izi vardır gönlümde desek...
Sussak, içinde olan bin rengini görsek
Her gönülde , ayrı duygu yarattığını bilsek
Sussak,
Dilimize sevgiyi koysak..
İyinin de kötünün de içinde biz olduğumuzu bilsek.
Sussak...
Keşke...
Durup dinlesek doğayı kuşların denizin sesini..
Köşemin sonunda sizlerle tekrar buluşabilmeyi diliyorum..
Hoş gelmiş YAZ safalar getirmiş..
Ramazan hayırlara vesile olsun..
Tüm Dünya barışa sevgiye doysun..
