Bugün, 16 Aralık 2025 Salı
Zamanın Aşk'a Eğildiği An…
Mekân, ne bir şehir ne de bir ülke… Zaman, ne geçmiş ne de gelecek… İkisinin ortasında, sonsuzluğa açılan bir bahçe… Gökyüzü yıldızlarla dolu, ama yıldızlar yerinde durmuyor; sanki raks ediyorlar.
Bahçenin ortasında bir masa, masada iki ruh: Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî ve Albert Einstein.
Mevlânâ, semâ eder gibi hafifçe dönerek konuşmaya başlar:
“Zaman dediğin, ey dost, aşkın meyvesidir. Aşksız zaman, kuru bir gölge gibidir; ne koku verir ne tat. Benim nazarımda zaman, sevgilinin adımlarına uyan kalbin ritmidir.”
Einstein gülümser, elindeki kahveyi yudumlar:
“Benim nazarımda zaman, gözlemcinin hızına ve mekâna bağlıdır. Işık hızı değişmez, ama zamanın akışı değişir. Ne var ki senin sözlerin bana başka bir izafiyetin kapısını aralıyor… Belki de kalbin hızına göre değişen bir zaman var.”
Mevlânâ başını sallayarak devam eder:
“Sen ışığın hızından söz ediyorsun, ben ise ışığın kaynağından… Aşk, öyle bir ışıktır ki, ona yaklaşan zamanını kaybeder; âşık için dün, bugün, yarın yoktur. Aşk, zamanı evirir, büker, bazen durdurur. Sen buna ‘zamanın eğrilmesi’ dersin, ben ‘kalbin secdesi’ derim.”
Einstein derin bir nefes alır, yıldızlara bakar:
“Belki de senin aşk dediğin, benim denklemlerimde görünmeyen ama evreni tutan bir sabittir. Yerçekimi kütleyi, kütle zamanı büker; peki ya aşk? Belki o da ruhu büker, yönünü değiştirir.”
Mevlânâ tebessüm eder:
“Aşk, ruhun çekimidir. Her şey kendi sevgilisine doğru çekilir. Güneş dünyayı, dünya ayı çeker… Ruh da kendi kaynağına. Sen formüllerle anlatırsın, ben şiirle. Ama ikimiz de biliriz ki, hem evren hem gönül, dönerek var olur.”
O an bahçede rüzgâr eser, yıldızlar biraz daha hızlanır. Sanki zaman, aşkın izafiyetine boyun eğer. İki ruh, aynı hakikatin farklı dilini konuşurken, bahçenin ufku ışıkla dolup taşar.
Veri politikasındaki amaçlarla sınırlı ve mevzuata uygun şekilde çerez konumlandırmaktayız. Detaylar için veri politikamızı inceleyebilirsiniz.
