‘’Ne zaman ihtiyaç duyarsan yanındayım’’ cümlesini sözsüz hissettirir, bir bakışıyla. İşte o zaman bunu bir anneden başka kimsenin yapamayacağını anlarsınız.
En güçsüz hissettiğiniz zamanlarda bile, bir şarkı sizi alıp çok uzaklara götürdüğünde, yanınızda olması gerekirken, hiç olmamış birine ağlarken, anne beliriverir bir anda yanınızda, gelir sarılır sadece, hiç konuşmadan ağlamanızı dinler, eşlik eder göz yaşınıza kalbi kanarken.
Annelerin ebeveynlik tarzları ve çocuklarına etkisi farklıdır, aslında işte bu noktada her evladın annesi kendine özeldir. 13 yaşında bir erkek çocuk annesi olarak hem kendim ve çevremdeki diğer annelerin çocuklarına yaklaşımlarından bahsedeceğim bu hafta.
Her çocuk için ayrı özellikler vardır, annelerin. Çünkü her çocuğun annesi özeldir, ve bu yüzden ; 'Bir tek annem olsun bana bir şey olmaz' denir. Sonuçta tabular hep sevgi üzerine kurulu değil midir ?
Mükemmeliyetçi ebeveynler; Yaşanma ihtimali olan olumsuzlukları ortadan kaldırmak için aşırı çaba sarf eden, aşırı kontrollü, nasıl göründüğünü çok fazla önemseyen ebeveynlerdir. Çocuklarına sık sık yaptıkları işi, görev ve sorumluluklarını tam yerine getirmeleri konusunda mesajlar verirler. Güçlü bağlılıkları vardır. Sebat eder, sıkı çalışırlar. Bu ebeveynlerin çocuklarında kuvvetli bir sorumluluk hissi vardır. Bu nedenle performans gerektiren konularda çocuklarında kaygı artışı görülebilir. İşlerin tam ve eksiksiz yapılmasına yönelik mesajlar çocuklarında yetersizlik duygusunun gelişimine zemin oluşturur. Çocuklarda da nasıl göründükleri konusunda hassasiyet vardır.
Arkadaş ebeveynler; Bu ebeveynler çocukları ile ilişkilerinde sınırlar oluşturmazlar. Çocukları ile her konuyu konuşup her şeyi paylaşabileceklerine inanırlar. “Her şeyini bana anlatabilirsin” mesajını sık sık verirler. Çocuk yaşamı ile ilgili kararları kendi alır. Bu da zaman zaman annenin alacağı sorumlulukları erkenden çocuğun üstlenmesine neden olur. Bu durum çocuk için zorlayıcıdır. Yaşamda bir adım öteye gidebilmek için sorumlulukları fazlasıyla almak durumunda kalabilir. Bu yaklaşım çocuğun ilişkilerde hassasiyet oluşturmasına, önemsenmediğini hissetmesine neden olabilir.
Önce ben diyen ebeveynler; Kendini en önde tutan, kendilerini düşünen ve çocuklarının ayrı bir birey olduğunu göremeyen ebeveynlerdir. Çocuğun varlığı da annesinin ön plana çıkmasına yöneliktir. Annenin duyguları, istekleri ön plandadır. Bu nedenle bu ebeveynlerin çocukları erken yaştan itibaren insanların duygularını önemseme, sorunlarını çözmeye yönelik deneyimlerle tanışırlar. Kendi kararlarını vermede zorlanırlar.
Tutarsız ebeveynler; Duygularına göre ebeveynlik tarzı olan kişilerdir. O anda yaşadığı duygu neyse ona göre tepki verirler. Üzüntü, öfke, kaygı, mutluluk ne yaşıyorlarsa onu yansıtırlar. Anlık duygularının etkisiyle davrandıkları için davranışlarındaki tutarlılık zayıftır. Çocukları ne zaman ne tepki vereceğini kestiremez. Duygularını gördükçe yavaş yavaş anlamaya başlar. Bu ebeveynler duygularını fazla yansıttıkları için çocukları duygu denizinde boğulabilirler. Bu kişilerin çocukları insanların duygularının farkına varmayı erken yaşta keşfederler.
