Belki O Zaman… 

İnsan, kemalat  noktasına erince maddesi manasında nasıl kaybolurmuş bunun canlı örnekleri oldu Filistin halkı. İman-ı Kamil’in vücut bulmuş hali

Her bir Filistinli bize bunu gösterdi. Ne tarafa bakarsan bak mucizevi hal ve hareketle dolu örnekler …

Bunu mana gözleri kör olmuş kalpleri kapkara kesilmiş insan müsveddeleri göremez tabii ki de. 

Bu kadar aynel yakin görünen olayları görmezden gelmek boykot etmemek çok ama çok tehlikeli bir durum ne diyor ayet-i kerime

 ‘’Summun  bukmun umyun ‘’

‘’Sağırdırlar, dilsizdirler, kördürler’’ buyurun muhatabı mıyız değil miyiz ,bütün mesele bu..

Artık anlamalıyız ki boykot sürdürücüsü olmak şart lamı cimi yok bunun.

Gazze ile acı-üzüntü -yas değil haysiyet-onur-vakar-yiğitlik gibi kavramlar yer değiştirdi.

Filistin, destansı bir mücadele ile tüm dünyaya hürrriyet kavramını en safi duygularla öğretti. 

Bütün dünya insanlığına bir duruş gösterdi yeni bir nefes yeni bir anlayış sundu.

Dünya yeni bir nizam anlayışına doğru ilerlerken, bu sürecin inşa ve ihyasının merkezi tabiide Gazze olacaktır.

Ama ; bir ama var elbette 

Artık aklım almıyor, doluya koyduklarımı dolduramıyorum ,boşa koyduklarıma yetişemiyorum. O kadar ki ne hakkında konuştuğumun öneminin kalmadığını hissediyorum.

Aynı sizin gibi,siz kadar…

Teoride iyi olduğum kadar pratikte çuvallıyorum.

Yine de umutluyum bana dair.

Ya anlamlı bir hikaye yazacağız ,ya da karbon olup yok olacağız. 

Hepimizin bir hayatı var ,ya hakkını vererek yaşayacağız ya duyarsızlık bataklığında ölümü bekleyeceğiz. 

Başka bir alternatifimiz yok…

Yok olmadan tekrar kıyama kalmalıyız ,  unutturdukları ferasetimizle bir taş atmalıyız.

Benim taşım kalem olsun, bazı taşlar silah üreten olsun ,bazı taşlar asker olsun savaşsın ,bazı taşlar siyaset yapsın bazı taşlar sofra kursun yeter ki artık bir taş atalım.

Özellikle BOYKOT taşını daim atalım.

Küresel intifada başlayalım atmaya.

Belki o zaman ölenler bir sayı olmaktan kurtulur .

Belki zaman tarih yeniden yazılır,

Belki o zaman….

Değerli üstat Abdurrahim Karakoç hocamız ne güzel demiş:

Yürüyen heykellerle aynı müzedeyim ben
Konuşan mumyalara kimden söz edeyim ben
Fikren işkencedeyim, ruhen cezadayım ben
Korkaklığın sükûtu kol geziyor her yerde
Sanki tek başımayım, tek kişilik mahşerde.

Birlikte  taş atmak dileğiyle…

Belki o zaman…